Tłumacz  prozy

TEKST POLSKI XIX WIEK

 Szczególnie wraziła się w pamięć moją rzeka Krożenta, podziemia dawnego klasztoru zawierające szczątki grobów różnych i góra zwana Miedziokalnią, na której według podania Sarbiewski pisał swe ody pod cieniem rozłożystego dębu, który pamiętam bardzo dobrze, był bowiem niezmiernej grubości     i od dołu pokryty garbami i szczerby, dziwacznie poorany wiekiem i piorunami co weń biły niegdyś.  Kilka potwornie grubych konarów wyrastały z pnia nie prosto, lecz łamały się dziwnie, to idąc w górę, to spadając ku dołowi, to podnosząc się znowu, niby parując się        z jakąś niewidomą siłą. Dalej szły wysoko gałęzie jedne zielone         i gęsto liściem pokryte, drugie obnażone, strupieszałe, zjedzone przez mchy, rozpadające się mchem.... Spojrzawszy na tego milczącego, nieruchomego olbrzyma, mimowolnie każdy z nas czuł poszanowanie i grozę. Był on bowiem świadkiem tysiącletnich dziejów, burz, ciszy i przemian ziemi. Cały świat nosił na sobie ten stary pan puszczy, która tu zapewnie kiedyś się znajdowała.  Z jego soków żywiły się mchy, na ich trupach rosły trawy, a w dziuplach różne leśne kwiatki. Grzyby i pleśnie porosły mu na nogach, na jednej gałęzi wił się chmiel dziki, na drugiej bluszcz. Wyżej pomiędzy gałęziami słały gniazda ptaki w wiecznym boju z sobą.    Na każdej z nich tulił się inny lasu mieszkaniec.  I dziś w pamięci mojej widzę go jak żywy.....   

/Tłumaczenie zostało zrobione we współczesnym języku angielskim/

TłUMACZENiE NA ANGIELSKI

I did not stay in Kroża long but I remember the place very well because it was both full of my memories and famous traditions. Best of all, I remember the Krożenta river, the cellars of an old monastery full of graves and the mountain of Miedziokalnia where, according to a legend, Sarbiewski used to write his odes in the shade of an old oak tree – the tree I remember well because of its extraordinarily thick trunk. It was full of humps and notches at the bottom, raked by age and the light which used to hit it in the past. Some of its boughs grew in a weird way – they were not straight but bent strangely, went upwards, next downwards, again and again, as if in a fight with some invisible force. Closer to the top of the tree, there were green branches, covered with leaves. Others were leafless, obsolete, eaten up by the moss, disintegrated by the moss… While looking at this silent, motionless giant, everybody involuntarily felt respect and awe. The oak tree was an eye-witness of a thousand years of history, storms, periods of calmness and the changes of the earth. This old lord of the wilderness carried on its limbs all the world which must have existed here once upon a time. The moss fed on the tree juices, the grass used withered mosses to grow and the oak holes gave a home to wild flowers. Fungi and mould grew on its feet, wild hops wound around one of its branches and ivy on another. Birds, which fought constantly with one another, kept on building their nests in the tree crown. Each ramus gave a shelter to a different forest dweller. I can still see it with all the details…